จีรายุส ตันติวิวัฒน์ - น้องเพชร (ตูดลิง)

พี่สาวของผม

ตั้งแต่เกิดมา...ผมก็มีคนที่เรียกว่าพี่สาวอยู่หนึ่งคน...

พี่สาวของผมคนนี้...เป็นคนที่เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบที่สุดคนหนึ่ง...

เรียนเก่ง ทำกิจกรรมมาตั้งแต่เด็กๆ เป็นที่รักของทุกคน...เรียนได้เกรด4มาตลอด12ปี...

เป็นนักเรียนดีเด่นประจำชั้นปี...

ในอีกด้านหนึ่ง...พี่สาวของผมก็เหมือนคนธรรมดาทั่วไป...

แถมออกจะขี้เกียจซะด้วยซ้ำ...

สิ่งที่ผมจำได้คือพี่สาวของผมที่นอนตื่นสาย...ตลอด...

ผมซึ่งยังเป็นเด็กตื่นเช้าก็ต้องเป็นคนไปปลุก...ตลอด...

ตอนนั้นไม่เคยเข้าใจว่าทำไม...แต่พอมาอยู่ม.ปลายก็ถึงได้เข้าใจ...

อีกอย่างหนึ่งคือ...พี่สาวของผมมักจะโทรศัพท์นานมาก...ตลอด...

จนพ่อของผมก็จะต้องไปบ่น...ตลอด...

บอกตรงๆว่าผมได้มีเวลาอยู่กับพี่สาวเรียกว่าค่อนข้างน้อย...

เพราะตอนที่ผมอายุประมาณสิบสองสิบสาม...

พี่สาวของผมก็ต้องเดินทางไปเรียนต่อที่ประเทศสหรัฐอเมริกา...โดยได้รับทุนของรัฐบาล

ผมเลยเติบโตขึ้นมาเหมือนเป็นลูกชายคนเดียวมาตลอดระยะเวลาสิบกว่าปีที่ผ่านมา...

แต่ก็ยังได้ติดต่อกันบ้าง ผ่านทางโทรศัพท์...และได้พบหน้ากันบ้าง...ปีละประมาณอาทิตย์สองอาทิตย์

ในตอนนั้น ผมยอมรับว่าผมเคยโกรธ...หรือจะเรียกว่าอย่างไรดี...

เพราะความที่พี่สาวของผมเรียนเก่งและทำกิจกรรม...

ผมซึ่งมีนามสกุลเดียวกันจึงเป็นที่รู้จักในนาม”น้องชายของมนัญยา”ไป...

และบางครั้งก็ถูกคาดหวังในความสามารถว่าจะเรียนเก่งเหมือนพี่สาว...

แต่เพราะเหตุนั้น มันเลยกลายเป็นความรู้สึกต่อต้าน...กับมาตรฐานที่ถูกตั้งไว้สูง...

รวมถึงในช่วงที่ที่บ้านผมประสบปัญหาต่างๆหลายอย่าง...

ในช่วงนั้นพี่สาวของผมอยู่ที่อเมริกา เลยไม่ต้องมาแบกรับปัญหาต่างๆอย่างที่ผมต้องรับ

นั่นทำให้ผมเคยน้อยใจ...ว่าทำไมพี่สาวผมถึงได้สบายขนาดนี้...

นั่นคือเรื่องก่อนที่จะพบ...โรคที่พี่สาวผมเรียกอย่างสั้นๆว่า”เพื่อน”

เมื่อประมาณสามปีก่อน...ตอนที่คุณยายของผมจากไป...

ไม่มั่นใจว่าหลังจากนั้นนานขนาดไหน

ในตอนนั้นพี่สาวของผมตรวจพบเนื้องอกอยู่ที่อก...

คนที่พี่สาวของผมบอกเรื่องนี้เป็นคนแรกคือผม...

ในตอนนั้นผมยอมรีบว่าผมถึงถึงกับช็อกไปเป็นอาทิตย์...

กลับบ้านไป ที่บ้านก็อยู่ในสภาพกระอักกกระอ่วนกันไปพักใหญ่...

แต่เพราะในตอนนั้นยังอยู่ในระดับที่ยังรักษาได้อยู่...ผมจึงเชื่อมั่นว่า...พี่สาวของผมจะสามารถผ่านช่วงเวลานี้ไปได้...

แล้วมันก็เป็นเช่นนั้น...

หลังจากผ่านเคมีบำบัดและการผ่าตัด...พี่สาวผมก็กลับมาเป็นเหมือนปกติ...

กำลังใจของพี่สาวผมนั้นอยู่ในระดับที่สูงกว่าคนธรรมดาทั่วไปหลายเท่านัก...

ผมมั่นใจว่าคนอื่นที่เจอแบบเดียวกัน...ไม่มีทางที่จะมานั่งยิ้มนั่งหัวเราะแบบนี้ได้...

รวมถึงกำลังใจจากเพื่อนๆทั้งคนไทยและต่างชาติมากมายที่อยู่ข้างๆพี่สาวของผม......

ถึงจะมีโรคติดตัว พี่สาวของผมก็ยังไปเรียน ไปทำงาน ไปเที่ยว ไปHiking ไปเล่นกีฬาแนวผาดโผน ไปตระเวนทานของอร่อย...เรียกได้ว่าใช้ชีวิตคุ้มและมีความสุข...มากกว่าใครหลายๆคน

นั่นทำให้ผมได้รู้ถึงการมีความสุขกับชีวิต...และกลับมาทบทวนตัวเองว่าควรที่จะมีชีวิตให้มีความสุขและทำในสิ่งที่อยากทำเพราะเราไม่รู้เลยว่าเราจะจากไปเมื่อใด...

ช่วงเวลาที่ผมได้อยู่กับพี่สาวของผมจริงๆก็คือเมื่อสองปีที่แล้ว...

เป็นการเดินทางมาอเมริกาครั้งแรกของผม...คือการมาช่วยพี่สาวของผมย้ายหอ...

นั่นเป็นครั้งแรกที่ได้อยู่ด้วยกันสองคนกับพี่สาวของผมจริงๆ...ได้คุยกันในเรื่องต่างๆได้เข้าใจในพี่สาวตัวเองมากขึ้น...

ก่อนหน้านั้นผมก็ได้คุยทั้งปรึกษาทั้งระบายเรื่องราวต่างๆกับพี่สาวของผมอยู่บ้าง...

แต่หลังจากเรื่องนี้เกิดขึ้น ทำให้ผมได้คุยกับพี่สาวมากขึ้น...

ผมตัดสินใจแล้วว่าเมื่อพี่สาวผมอยากให้คนอื่นปฏิบัติต่อตัวเขาอย่างคนปกติ...

ผมก็จะคุยกับเขาเหมือนเดิม...ก็จะคุยกัน ปรึกษากัน ระบายกันแบบพี่น้องเหมือนเดิม...

หลังจากนั้นผมก็ได้เจอพี่สาวของผมอีกครั้งตอนงานรับปริญญาของผม...

จากนั้นก็เป็นตอนต้นปีที่แล้ว...ที่ผมได้ไปอเมริกาทั้งครอบครัวครั้งแรกและครั้งสุดท้าย...

ตอนนั้นผมตัดสินใจที่จะอยู่ต่อจากกำหนดการเดิมไปอีกเกือบอาทิตย์...เพราะว่าอยากที่จะมีเวลาอยู่กับพี่สาวของผมให้มากกว่านี้...และนั่นก็ไม่ได้เป็นการตัดสินใจที่ผิด...

ผมได้ไปเที่ยวและได้ไปHikingในที่ต่างๆ ได้ใช้เวลาด้วยกันกับพี่สาว...ซึ่งไม่ได้อยู่ด้วยกันมาหลายปี...

หลังจากนั้นผมต้องเดินทางไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น...เวลาของผมกับพี่สาวที่เหลือจึงเป็นการคุยกันผ่านโทรศัพท์...

ซึ่งต้องยอมรับว่าถ้าไม่มีเค้า...ผมอาจจะไม่สามารถก้าวข้ามช่วงเวลาที่ลำบากในต่างแดนได้จนถึงวันนี้...

ในความจริงแล้ว...ผมเองก็อาจจะแค่อยากโตขึ้นมาโดยมีพี่สาวอยู่ทะเลาะกันหรือได้ใช้เวลาร่วมกันมากกว่านี้...

ผมพยายามที่จะหาเวลาคุยกับพี่สาวของผมเสมอเมื่อมีโอกาส...

พยายามที่จะใช้เวลากับเค้าโดยคิดไว้เสมอว่าเขาอาจจะจากผมไปได้ทุกเมื่อ...

ถ้าจะถามผมว่าผมเสียใจมั้ยที่เค้าจากไป...มันแน่นอน...

แต่ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะไม่ต้องมารู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ทำ...

อาจจะมีอยู่อย่างเดียวที่ยังเหลืออยู่...คือผมอยากจะได้คุย ได้ทะเลาะ ได้อยู่ด้วยกันกับพี่สาวของผมมากกว่านี้...

ไม่ว่าพี่สาวของผมจะเป็นเพื่อนที่ดีของใคร เป็นลูกศิษย์ที่ดีของใคร เป็นอาจารย์ที่ดีของใคร เป็นรุ่นพี่ที่ดีของใคร เป็นรุ่นน้องที่ดีของใคร หรือจะเป็นลูกสาวที่ดีของพ่อแม่อย่างไร...มีอยู่สถานะเดียวที่เป็นของผมเพียงคนเดียว...

เธอเป็นพี่สาวเพียงคนเดียวของผม

และผมจะคิดถึงเธอ...

แต่เค้าได้จากไปแล้ว...และผมยังมีหน้าที่ที่จะมีชีวิตต่อ...

ผมจึงบอกได้แต่เพียงว่า...

ไว้เจอกันนะ...เจ๊...

จากน้องสุดที่เลิฟ...เพชร 

ปล. พี่สาวผมมีชื่อที่เอาไว้เรียกผมอยู่...ว่าตูดลิง...หรือภาษาอังกฤษว่าMonkey Butt…

ก็ยังไม่มั่นใจเหมือนกันว่ามีที่มาจากไหน...

แต่ก็กลายเป็นชื่อที่เพื่อนของพี่สาวจะรู้จักแทนชื่อเล่นจริงไปซะแล้ว...

ผมก็ไม่ได้เกลียดชื่อนี้อะไร และก็ให้เค้าเรียกชื่อนี้ตลอดมา...

เพราะมันกลายเป็นชื่อพิเศษที่มีเค้าเพียงคนเดียวเป็นคนเรียกผมไปซะแล้ว...